Jacek Dehnel na 420 stronach zawarł cztery minipowieści. Każda z nich opowiada bardzo szczegółowo o problemach typowych dla wielu współczesnych ludzi. Dehnel świetnie operuje słowem, dawno nie czytałam książki w której bohaterowie są tak dobrze skrojeni, tacy wyraziści. A jednocześnie tacy bardzo pospolici.
Mamy tutaj miłość i nienawiść, ambicje i rozczarowania. Mamy codzienność, szarość. Z początku nieco raził mnie styl, w którym autor dużo mówi o bohaterach nie dopuszczając ich samych zbyt często do głosu. Trochę mnie to odpychało. Z czasem jednak przywykłam do tego, ba... nawet doceniłam. Na tyle, że z niecierpliwością oczekiwałam kolejnych "seansów" z książką.
Każde opowiadanie urywa się nagle... Pozostawia pewien niedosyt. A mimo to jest skończone i czytelnik doskonale zdaje sobie z tego sprawę.
Generalnie jestem na takim etapie, że niespecjalnie pragnęłabym czytać książki pokazujące tak szarą i smutną rzeczywistość, ale jednak z chęcią sięgnę także po inną twórczość Dehnela. Wiem, że Balzakiana to już któraś z kolei książka. A ja od stosunkowo niedawna wyznaję zasadę, że wszystkiego trzeba spróbować minimum trzy razy zanim wyda się ostateczny osąd na temat danej rzeczy. W przypadku książek "próbuję" każdego autora, z którym się zetknę. Więc także i Dehnel jeszcze co najmniej dwa razy u mnie zagości :)
0 komentarze:
Prześlij komentarz